آی آدمها.....

آی آدمها که بر ساحل نشسته شادو خندانید

یک نفر در آب دارد می سپارد جان

یکنفر دارد که دست و پای دائم می زند

روی این دریای تند و تیره و سنگین که می دانید.

آن زمان که مست هستید از خیال دست یابیدن به دشمن

آن زمان که پیش خود بیهوده پندارید

که گرفته استید دست ناتوئانی را

تا توانایی بهتر را پدید آرید.

آن زمان که تنگ می بندید

بر کمرهاتان کمربند

در چه هنگامی بگویم من؟

یک نفر دب آب دارد می کند بیهوده جان قربان.

آی آدمها که بر ساحل بساط دلگشا دارید

نان به سفره، جامه بر تن

یک نفر در آب می خواند شما را.

موج سنگین را به دست خسته می کوبد

باز می دارد دهان با چشم از وحشت دریده

سایه هاتان را ز راه دور دیده

آب را بلعیده در گود کبود و هر زمان بی تابی اش افزون

می کند زین آبه بیرون

گاه سر گه پا.

آِی آدمها....

روز راه دور این کهنه جهان را باز می پاید

می زند فریاد و امید کمک دارد

آی آدمها که روی ساحل آرام در کار تماشائید

موج می کوبد به روی ساحل خاموش

پخش می گردد چنان مستی به جای افتاده، بس مدهوش

می رود نعره زنان و این بانگ او از دور می آید:

                                       -((آی آدمها!)).......

وصدای باد هردم دلگزاتر

در صدای باد بانگ او رهاتر

از میان آب های دور یا نزدیک

باز در گوش این نداها:

                          -((آی آدمها! )).....

نیما یوشیج /بیست و هفتم آذر یکهزاروسیصدوبیست